Havaların ısınması ve zaman zaman kuzularımın kreşe gitmek istememesi nedeniyle.(benim iznimin olmayışı)Kuzularımı bakıcımızla beraber Elif ablamın Karasu'daki evine bıraktık.Yolculuğumuza çıkmadan önce kuzularıma onları orda bırakacağımızı yatcaz kalkcaz 5 gün sonra yanlarında olacağımızı vs. anlatıp durduk.
Velasıl ayrılık anı geldiğinde ben onlardan kötü oldum onlar anne siz şimdi gitceksiniz.Biz tatil yapacaz ve 5 gün sonra gelip bizi alacaksınız deyip deyip durdular....Ama ama...
Meğer ne zormuş sizsiz arabada olmak,
Meğer ne zormuş elimiz kolumuz boş eve çıkmak,
Meğer ne zormuş evde sesinizi duymamak,
Meğer ne zormuş oyuncaklarınızın sizsiz kalması,
Meğer ne zormuş yatağınızı boş görmek,
Meğer ne zormuş yastıklarınızda kokunusu duymaya çalışmak,
ve anladım ki siz hayatımıza girdikden sonra birdaha sizin olmadığınız hayatda kalmak...
Allahım kimseyi evlat acısıyla sınama ben keyfi olan bir ayrılığa bile dayanmakda zorlanıyorum.
Canlarım, hayatlarım, nefesim sizi çokkkkkk seviyorum ve çok özledimmmm....
Sizsiz hep kalbim ağrıyor...
Ebru'cum.. aynı duyguları yaşıyoruz... Biz de Pazar günü Çınar'ı Altınoluk'ta bıraktık.. Ben de arabada feci şekilde ağladım... Bugün de doğumgünü gene kendimi zor tutuyorum. bazen tutamıyorum.. Allah onların acısını göstermesin bize...
YanıtlaSilAslı'cığım seni çok çok iyi anlıyorum.Nice nice yıllara, hep Çınarınla sağlıklı, huzurlu bir ömür geçirmen dileğiyle...
YanıtlaSilCanım benimmmmm, inan bizim gibi duygusal annelere göre değil. ben umrede iken aklım hep Dorukhan'daydı. şuan bile bunları yazarken gözlerim doluyor. Allah acılarını göstermesin ve ayrılıklarımız hep böyle şeyler için olsun. öpüyorum kocaman kocaman
YanıtlaSil